Cihânı cennet itmiş âdeta bu ıyd-ı can- efzâ
Koy olsun cümle-i ihvân izzetle safâ-bahşâ
Hilâl-i ebruvânın görmeden ben subh-ı ıyd itmem
Libâs-ı mâtemi soymam olursa Cennet-i a’lâ
Oturrum derd-i hecrinle namâz-ı ıyda baş eğmem
Olunca tâk-ı mihrâbından ayru ey melek sîmâ
Taâmım derdü gam kutum elem hûn-ı dil aşâmım
Refîkim âh u sazım nâle yârim illet-i sevdâ
Leb-i la’lin firâkıyla nice kan almasun hâtır
Ki sensiz hur u gılman ile gelmez rûha istiğnâ
Ne mümkün seyr-i gülzâr-ı cihânı arzu itmek
Senin-çün bülbül-i hâtır olup ey gonca leb şeydâ
Teessüf eylemez Es’ad perişan olduğu yüzden
Visâlin bir daha ihsan iderse Hazret-i Mevlâ
